ΙΟΥΛΙΟΣ: Ο ΜΗΝΑΣ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΓΩΔΙΩΝ…

Μέσα στα λίγα, δυστυχώς, που γράφονται και λέγονται, κάθε χρόνο,
στις μέρες, των ιλαροτραγικών, ιουλιανών, γεγονότων, ας προσθέσουμε
και τις δικές μας μνήμες που ευτυχώς δεν έσβησαν. Για να τα μάθουν οι νέοι. Και να μην κάνουν κι αυτοί τα ίδια λάθη.

Ιούλιος 1963: Σε κάποιους δροσερούς «πρεσβευτικούς» κήπους της πλατείας Μαβίλη, δυό μήνες μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, καταστρώνεται ο μακροχρόνιος σχεδιασμός ανάσχεσης της επερχόμενης άνοιξης των προοδευτικών δυνάμεων της πατρίδας μας.

Ιούλιος 1964: Ο «δημοκρατικός» Πρόεδρος Τζόνσον, αποφασίζει τη μεθόδευση ανατροπής του Γεωργίου Παπανδρέου.

Ιούλιος 1965: Η ανατροπή πραγματοποιείται. Ο πιό άθλιος Ιούλιος της ιστορίας μας. Οι αγοραπωλησίες βουλευτών και η ωμή παρέμβαση των ανακτόρων, ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, εξευτελίζουν τον πολιτικό βίο της χώρας και προσβάλλουν βάναυσα τη θέληση του ελληνικού λαού, με κατάληξη την 7χρονη δικτατορία του 1967.

Ο ιλαροτραγικότερος Ιούλιος, του 1974: Η χούντα εκπαραθυρώνει το Μακάριο, οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται το γεγονός,

κυριεύοντας, σχεδόν, τη μισή Κύπρο και οι αμερικάνοι, σαν «αντίδοτο», όπως μας «φόρεσαν» τη δικτατορία το «67…τώρα μας «δώρισαν» τη Δημοκρατία του 74,
«παλινορθώνοντας», ερήμην μας και την αιώνια δεξιά..

Ιούλιος 1975: Ο Αρειος Πάγος αποφασίζει το «στιγμιαίο» και
όχι το «διαρκές», αφήνοντας, έτσι, ατιμώρητους τους χουντικούς.

Ιούλιος 1977: Πεθαίνει ο Μακάριος.

Ιούλιος 1989: Η πιό «άρρωστη» φάση της πολιτικής μας ζωής. Ο «αχταρμάς» της αριστεροδέξιας συγκυβέρνησης Τζανετάκη που υπονό-
μευσε και, σχεδόν, διέλυσε τις προοδευτικές δυνάμεις.

Ιούλιος 1990: Οι αμερικάνικες βάσεις για άλλα 9 χρόνια !!!

Ιούλιος 1993 – Ιούλιος 2007: Ξεκινάει το Σκοπιανό βάσανο
και συνεχίζονται τα Τουρκικά και Αλβανικά βάσανα, οι…ετήσιες
εφιαλτικές Ιουλιανές πυρκαγιές και οι αιώνια ανίκανες κυβερνήσεις
να τις προλάβουν, με κορυφαίο το μαύρο καλοκαίρι του 2007..

Κανένας, ασφαλώς, δεν θα μπορούσε να φανταστεί, τον πρώτο
Ιούλιο του 1963, πόσοι μαύροι Ιούλιοι θ’ακολουθούσαν.
Αλλά και κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι την ευκαι-
ρία για μια ολοκληρωτική αποκατάσταση της Δημοκρατίας, στις 24
Ιούλίου 1974, θα την αφήναμε να πάει χαμένη για πάντα..Δώσαμε και
πάλι τα κλειδιά του μέλλοντός μας στα ίδια «δωσίλογα» χέρια..
Και τώρα τι γίνεται; Τίποτα..Γίναμε πια επαρχία των Βρυξελών!!
Δεν είχαμε την απαίτηση από τους πολιτικούς ηγέτες μας να
πουν, προεκλογικά, την αλήθεια στους ψηφοφόρους τους. Το ύψιστο λει-
τούργημα της Πολιτικής, κατάντησε, δυστυχώς, σκέτο επάγγελμα, σκέτη,
έμμισθη, διαχείριση ξένων συμφερόντων..Θα θέλαμε, όμως, έστω και τώρα,
να μας πουν ξεκάθαρα: «Πάρτε το χαμπάρι ή τα δίνουμε όλα και
κρατάμε τα εσώρουχά μας ή μας τα παίρνουν όλα και μας αφήνουν και ξεβράκωτους..Δεν υπάρχει άλλος τρόπος …»εθνικής» επιβίωσης.»…

Ας ελπίσουμε ότι ο φετεινός Ιούλιος, δεν θα είναι ο χειρότερος
όλων των προηγούμενων.Αυτή η απαξίωση της Πολιτικής και των Πολιτικών,
αυτά τα οικονομικά εγκλήματα που μας πνίγουν κάθε μέρα, αυτή η πρωτοφανής
πτώση της ποιότητας ζωής, μας τρομάζει. Ίσως γιατί η δική μας γενιά
έχει μάθει να βλέπει όχι μόνο το δέντρο αλλά και το δάσος. Και φοβάται
ότι όλη αυτή η ηθική, πολιτική και οικονομική κατρακύλα δεν οφείλεται
μόνο στην ανικανότητά μας αλλά και σε κάποια οργανωμένη, υψηλού επιπέδου, προσπάθεια. Που μπορεί να μας οδηγήσει από ένα νέο βρώμικο ’89 μέχρι και
ένα νέο κραχ. Ίσως γιατί, όλοι αυτοί οι ορατοί-αόρατοι μηχανισμοί,
πιστεύουν ότι μόνο με αυτό τον τρόπο θ μπορέσουν να λύσουν τα δικά τους,
τεράστια προβλήματα. Όπως γίνεται αιώνες τώρα..

Η μόνη μας ελπίδα, όπως υποστηρίζει ένας από τους λίγους ενα-
πομείναντες μαχόμενους διανοούμενους, ο Εντουαρντ Σαιντ, είναι να…
αντέξουν οι νέοι μας ως το 2010.Εκεί, περίπου υπολογίζει ότι θα νεκρω-
θεί εντελώς η πανίσχυρη Αμερική, εξαντλημένη από την κραιπάλη της
υλικής αφθονίας,τον πνευματικό υποσιτισμό και τη ναρκωτική υπερτροφία..
( Εκτός κι αν οι διάδοχοί τους είναι χειρότεροι…!! )

Ως τότε τη λέξη Ιδανικά, θα τη συναντάμε στα λεξικά, σαν «σπά-
νια μπαχαρικά σε επίσημα γεύματα» και τη λέξη Εντιμότητα σαν «λου-
μπάγκο που σ’εμποδίζει να περπατήσεις», όπως λέει κι ο αξέχαστος ο
φίλος μας ο Πλάτωνας..

.—Στέφανος Ληναίος—–12.7.2008—-