Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΕΔΡΑΣΑΝ – Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΙ Η ΔΕΙΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΕΛΥΣΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

43 χρόνια μετά κανείς δεν πρέπει να συνεχίσει να πολεμά για τα χρώματα της σημαίας του κόμματος του, παρά μόνο για τα λείψανα των νεκρών του...
Η ιστορία γνωστή. Την 15η Ιουλίου 1974 τα άρματα βγαίνουν στους δρόμους με απώτερο σκοπό την ανατροπή Μακαρίου.
Η προδοσία πλέον δεδομένη, αλλά μαζί με αυτή και η δειλία μας...
Πως να το κάνουμε; Οι ελάχιστοι που βγήκαν στους δρόμους για να αντισταθούν το 1974 δεν ήταν ικανοί για να αποτρέψουν το πραξικόπημα.
Το Προεδρικό σφυροκοπήθηκε. Ελληνοκύπριοι δολοφονήθηκαν από Ελληνοκύπριους, με τον Μακάριο τελικά να φυγαδεύεται και να απευθύνεται μέσω ραδιοφώνου στον «Ελληνικό Κυπριακό λαό...».
Η ιστορία όσες φορές και αν διαβαστεί,
προκαλεί αλλοπρόσαλλα αισθήματα. Όχι μόνο επειδή αδελφός σκότωνε αδελφό, αλλά και λόγω της σημαίας στον Πενταδάχτυλο. Αυτής της σημαίας που τα χρώματα της τρυπούν καθημερινά την ψυχή αυτών που τα έζησαν, αλλά και αυτών που δεν τα ξέχασαν.
Κάποιοι από εσάς τα έζησαν και δεν ξεχνούν, άλλοι σαν εμένα τα διάβασαν σε βιβλία, τα διδάχτηκαν στο Πανεπιστήμιο και άκουσαν αμέτρητες ιστορίες από θείους και γονείς, κάθε χρόνο μια τέτοια μέρα...
Η σκέψη της ημέρας σίγουρα βρίσκεται σε αυτούς που αντιστάθηκαν, σε αυτούς που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή για να αποτρέψουν το πραξικόπημα και έδωσαν τη ζωή τους ώστε η Δημοκρατία να αντισταθεί.
Και η Δημοκρατία τελικά αντιστάθηκε, έστω και αν στέκει σήμερα κουτσουρεμένη με την μπότα του κατακτητή να βρίσκεται στην μισή...
Ωστόσο, 43χρονια μετά κάπου χάσαμε το νόημα. Από τους πολιτικούς στα κόμματα και από τα «καρκινικά κύτταρα» του κράτους σε εμάς τους απλούς πολίτες.
Οξύμωρο να μιλάμε με τόσο μίσος για τους προδότες πραξικοπηματίες, τους ΕΟΚΑβηταζήες, τσουβαλιάζοντας μαζί και όσους κρατούν Ελληνική σημαία ή το αγαπημένο τους χρώμα είναι το γαλάζιο... 
Οξύμωρο, επειδή, όταν φτάνουμε τόσο κοντά και τόσο μακριά από τη λύση του Κυπριακού. Όταν καθημερινά κάποια κόμματα συνομιλούν με τους Τουρκοκύπριους. Όταν αποδέχονται τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο. Όταν μιλούν για ειρήνη. Όταν εν τέλει ζητούν από τον Ελληνοκυπριακό λαό να συγχωρέσει και να συζήσει με αυτούς που κρατάνε τα σπίτια τους. Να αποδεχτούν οτι η δική τους γη και το δικό τους κράτος θα μοιραστεί πλέον και συνταγματικά. Όταν ζητούν με πιο απλά λόγια από τους Ελληνοκύπριους, να ξεχάσουν τις θηριωδίες των Τούρκων. Όταν επιτακτικά ζητούν μια Κύπρο ενωμένη με άφεση αμαρτιών στην Τουρκία αλλά και σε Τουρκοκύπριους που έδρασαν στην εισβολή και διαμένουν παράνομα στον ιδρώτα αυτών και των πατεράδων τους, τότε αυτά τα κόμματα πως μπορούν να μην συγχωρήσουν 43 χρόνια μετά και τους ίδιους τους αδελφούς τους Ελληνοκύπριους που έσφαλαν, που δολοφόνησαν και προσπάθησαν να καταλύσουν την Δημοκρατία;
Η σημερινή ημέρα είναι ημέρα θλίψης και προβληματισμού. Όχι αλληλοκατηγοριών και κοσμητικών επιθέτων. Οι πραξικοπηματίες και οι φασίστες θα έπρεπε να δικαστούν, να καταδικαστούν και να εκτελεστούν για έσχατη προδοσία, όμως αυτό δεν έγινε όταν έπρεπε και σίγουρα δεν θα γίνει 43 χρόνια μετά για να ησυχάσουμε... 
Η σημερινή ημέρα θα έπρεπε να δείχνει τον δρόμο και όχι το παρελθόν. 43 χρόνια μετά και παραμένουμε με τα ίδια μυαλά που μας έφεραν σήμερα εδώ!
Αν εξυψώσουμε τους προδότες Ελληνοκύπριους με τον Τούρκο κατακτητή, τους εποίκους αλλά και κάποιους φανατικούς Τουρκοκύπριους, τότε πως μπορούν κάποια κόμματα να συγχωρούν και να ζητούν και εμείς να συγχωρέσουμε την κατοχή, όταν 43 χρόνια μετά, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα φανατίσουν τον λαό τους με το γνώριμο οι «δεξιοί» κατέστρεψαν την Κύπρο...
Η Κύπρος εν έτει 2017 δεν χρειάζεται διαμάχες. Δεν χρειάζεται διδάγματα και ούτε αποφθέγματα πατριωτισμού από εμένα, από εσένα ή από τα κόμματα. Η λογική υπάρχει όχι για να μας την υποδείξουν αλλά για να επεξεργαστούμε μόνοι μας στην πιο απλή μορφή της.
Τα συγχωροχάρτια κύριοι δεν δίνονται βάσει κομματικών συμφερόντων, αλλά με απώτερο σκοπό το καλό της πατρίδας. Έτσι, ή θα συγχωρήσουμε τους πάντες ή κανένα...
ΥΓ: Κάποιοι θα συμφωνήσουν και άλλοι θα διαφωνήσουν. Άλλοι θα βρίσουν και άλλοι θα επικροτήσουν, ωστόσο, αν η δειλία μας την 15η Ιουλίου 1974 ήταν μικρότερη από την προδοσία τότε δεν θα μιλούσαμε σήμερα για πραξικόπημα αλλά ούτε και για εισβολή. Οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να φωνάξουν, να βρίσουν ή να επικρίνουν πλέον δεν μπορούν, αφού τα λείψανα τους βρίσκονται σε κάποιο μνημείο, σε ένα πηγάδι ή σε κάποιο ομαδικό τάφο, αφού όταν η πατρίδα τους κάλεσε αυτοί αντιστάθηκαν...
43 χρόνια μετά κανείς δεν πρέπει να συνεχίσει να πολεμά για τα χρώματα της σημαίας του κόμματος του, παρά μόνο για τα λείψανα των νεκρών του...
Του Χαράλαμπου Ζάκου

Δεν υπάρχουν σχόλια: